تبادل
لینک هوشمند
برگرفته از کتاب المحجه تألیف سید هاشم بحرانی
در این مقاله با آیاتی آشنا می شویم که براساس روایات رسیده از معصومین (ع) اشاره به وجود مقدس امام زمان (عج) ، نشانه های دوران ظهور و … دارد . این مقاله که مأخذ اصلی آن کتاب المحجه تالیف سیدهاشم بحرانی است و از سایت مهدویت زیر مجموعه بورتال اهل بیت گرفته شده است . این آیات به ترتیب از اول قرآن به بعد آمده است .
۱- بقره: ۲و۳
«ذلِکَ الْکِتابُ لا رَیْبَ فیهِ هُدىً لِلْمُتَّقینَ الَّذینَ یُؤْمِنُونَ بِالْغَیْبِ وَ یُقیمُونَ الصَّلاهَ وَ مِمَّا رَزَقْناهُمْ یُنْفِقُونَ»
آن کتاب با عظمتى است که شک در آن راه ندارد و مایه هدایت متقون است. (متقون) کسانى هستند که به غیب ایمان می آورند و نماز را برپا می دارند و از تمام نعمتها و مواهبى که به آنان روزى داده ایم، انفاق می کنند.
سَاَلتُ الصّادق (علیه السلام) عن قول الله عزوجل «الم ذلِکَ الْکِتابُ لا رَیْبَ فِیهِ هُدىً لِلْمُتَّقِینَ الَّذِینَ یُؤْمِنُونَ بِالْغَیْبِ» فقال:«اَلمُتَّقون شیعَةُ علی (علیه السلام) و الغَیب فَهو الحُجَّة الغائب»
از امام صادق (علیه السلام) سؤال شد درباره ی این قول خداوند «آن کتاب با عظمتى است که شک در آن راه ندارد و مایه هدایت متقون است. (متقون) کسانى هستند که به غیب ایمان می آورند» حضرت فرمودند: متقون ، شیعیان علی (علیه السلام) هستند و غیب همان حجتِ غایب است.»
کمال الدین، ج ۲، ص ۳۴۰، باب ۳۳
۲- بقره: ۱۴۸
«فَاسْتَبِقُوا الْخَیْراتِ أَیْنَ ما تَکُونُوا یَأْتِ بِکُمُ اللَّهُ جَمیعاً»
پس به کارهای نیک بر یکدیگر سبقت جویید! هر جا باشید، خداوند همه شما را حاضر مىکند
عن ابی عبدالله (علیه السلام) عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ (علیه السلام) فِی قَوْلِ الله عَزَّ وَ جَلَّ : «فَاسْتَبِقُوا الْخَیْراتِ أَیْنَ ما تَکُونُوا یَأْتِ بِکُمُ الله جَمِیعاً » قَالَ : «الْخَیْرَاتُ الْوَلَایَةُ وَ قَوْلُهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى أَیْنَ ما تَکُونُوا یَأْتِ بِکُمُ الله جَمِیعاً یَعْنِی أَصْحَابَ الْقَائِمِ الثَّلَاثَمِائَةِ وَ الْبِضْعَةَ عَشَرَ رَجُلًا قَالَ وَ هُمْ وَ الله الْأُمَّةُ الْمَعْدُودَةُ قَالَ یَجْتَمِعُونَ وَ الله فِی سَاعَةٍ وَاحِدَةٍ قَزَعٌ کَقَزَعِ الْخَرِیف»
از امام صادق (علیه السلام) از امام باقر (علیه السلام) روایت کرده درباره ی فرموده ی خداوند: «پس به کارهای نیک بر یکدیگر سبقت جویید!»
فرمود: خیرات، ولایت است، و فرموده خداوند «هر جا باشید، خداوند همه شما را حاضر می کند.»
منظور اصحاب قائم (علیه السلام) سیصدو ده و چند مرد است، فرمود: به خدا سوگند امت معدوده، ایشانند، و حضرت فرمود: همچون ابرهای پاییزی پی در پی در یک ساعت جمع خواهند شد.
کافی، ج۸، ص۳۱۳
۳-بقره: ۱۵۵
«وَ لَنَبْلُوَنَّکُمْ بِشَیْءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَ الْجُوعِ وَ نَقْصٍ مِنَ الْأَمْوالِ وَ الْأَنْفُسِ وَ الثَّمَراتِ وَ بَشِّرِ الصَّابِرین»
قطعاً همه ی شما را با چیزى از ترس، گرسنگى، و کاهش در مال ها و جان ها و میوه ها، آزمایش می کنیم و بشارت ده به استقامت کنندگان!
عَنْ أَبِی بَصِیرٍ قَالَ: قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام): لَا بُدَّ أَنْ یَکُونَ قُدَّامَ الْقَائِمِ سَنَةٌ تَجُوعُ فِیهَا النَّاسُ وَ یُصِیبُهُمْ خَوْفٌ شَدِیدٌ مِنَ الْقَتْلِ وَ نَقْصٌ مِنَ الْأَمْوَالِ وَ الْأَنْفُسِ وَ الثَّمَرَاتِ فَإِنَّ ذَلِکَ فِی کِتَابِ اللَّهِ لَبَیِّنٌ ثُمَّ تَلَا هَذِهِ الْآیَةَ «وَ لَنَبْلُوَنَّکُمْ بِشَیْءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَ الْجُوعِ وَ نَقْصٍ مِنَ الْأَمْوالِ وَ الْأَنْفُسِ وَ الثَّمَراتِ وَ بَشِّرِ الصَّابِرِینَ»
از امام صادق (علیه السلام) روایت شده است که فرمودند: به ناچار پیش ازقیام قائم، سالی خواهد بود که مردم در آن گرسنگی کشند و ترس شدیدی از جهت کشتار به آنان رسد و در اموال و جانها و ثمرات کمبودی حاصل گردد و البته این مطلب در کتاب خدا به روشنی آمده ، سپس این آیه را تلاوت فرمودند: «قطعاً همه شما را با چیزى از ترس، گرسنگى، و کاهش در مال ها و جان ها و میوه ها، آزمایش می کنیم و بشارت ده به استقامت کنندگان!»
بحارالأنوار، ۵۲، ۲۲۸، باب ۲۵
۴-آل عمران: ۸۳
«وَ لَهُ أَسْلَمَ مَنْ فِی السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ طَوْعاً وَ کَرْهاً وَ إِلَیْهِ یُرْجَعُونَ»
و هرکه در آسمانها و زمین است، خواه ناخواه، در برابرِ (فرمان) او تسلیمند، و همه به سوى او بازگردانده می شوند.
العیاشی: باسناده عن رفاعة بن موسى قال سمعت أبا عبد الله علیه السلام یقول «وَ لَهُ أَسْلَمَ مَنْ فِی السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ طَوْعاً وَ کَرْهاً» قال إذا قام القائم (علیه السلام) لا یبقى أرض إلا نودی فیها بشهادة أن لا إله إلا الله و أن محمداً رسول الله. عیاشی: به سند خود از رفاعة بن موسی آورده که گوید: شنیدم حضرت صادق (علیه السلام) پس از تلاوت آیهی: «و هرکه در آسمانها و زمین است، خواه ناخواه، در برابرِ (فرمان) او تسلیمند، و همه به سوى او بازگردانده می شوند.»
فرمودند:«هرگاه قائم (علیه السلام) به پاخیزد هیچ سرزمینی باقی نماند مگر اینکه گواهی به لااله الا الله و محمد رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلّم) در آن ندا گردد.»
تفسیر عیاشی، ج۱، ص۱۸۳
۵-آل عمران: ۲۰۰
«یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا اصْبِرُوا وَ صابِرُوا وَ رابِطُوا وَ اتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُون»
اى کسانى که ایمان آوردهاید! صبر کنید! یکدیگر را نیز به صبر وا دارید و مرابطه کنید و از خدا بپرهیزید، باشد که رستگار شوید.
عبید الله بن موسى العلوی العباسی عن هارون بن مسلم عن القاسم بن عروة عن برید بن معاویة العجلی عن أبی جعفر محمد بن علی الباقر (علیه السلام) فی معنى قوله تعالى «یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اِصْبِرُوا وَ صابِرُوا وَ رابِطُوا» قال: اصبروا على أداء الفرائض و صابروا عدوکم و رابطوا إمامکم المنتظر.
از امام باقر (علیه اسلام) دربارهی فرمودهی خداوند متعال(سؤال شد) که فرموده است: «اى کسانى که ایمان آوردهاید! صبر کنید! یکدیگر را نیز به صبر وادارید و مرابطه کنید» امام فرمودند: صبر کنید بر ادای فرایض و بادشمنانتان پایداری کنید و با امامتان (که انتظارش را می کشید) مرابطه نمایید (این یعنی خود را به رشتهی ولایت او بستن و بر خدمت و پیروی و یاری او گردن نهادن).
غیبت نعمانی، ص۱۹۹
***
۶-نساء: ۵۹
«یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا أَطیعُوا الله وَ أَطیعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِی الْأَمْرِ مِنْکُم»
«ای کسانی که ایمان آوردهاید اطاعت کنید خدا را و اطاعت کنید پیغمبر و اولی الامر از خودتان را»
«عن جابر بن یزید الجعفی قال سمعت جابر بن عبد الله الأنصاری یقول لما أنزل الله عز و جل على نبیه محمد ص یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا أَطِیعُوا الله وَ أَطِیعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِی الْأَمْرِ مِنْکُمْ قلت یا رسول الله عرفنا الله و رسوله فمن أولو الأمر الذین قرن الله طاعتهم بطاعتک؟
فقال (ع) هم خلفائی یا جابر و أئمة المسلمین من بعدی أولهم علی بن أبی طالب ثم الحسن و الحسین ثم علی بن الحسین ثم محمد بن علی المعروف فی التوراة بالباقر و ستدرکه یا جابر فإذا لقیته فأقرئه منی السلام ثم الصادق جعفر بن محمد ثم موسى بن جعفر ثم علی بن موسى ثم محمد بن علی ثم علی بن محمد ثم الحسن بن علی ثم سمیی و کنیی حجة الله فی أرضه و بقیته فی عباده ابن الحسن بن علی ذاک الذی یفتح الله تعالى ذکره على یدیه مشارق الأرض و مغاربها ذاک الذی یغیب عن شیعته و أولیائه غیبة لا یثبت فیها على القول بإمامته إلا من امتحن الله قلبه للإیمان
قال جابر فقلت له یا رسول الله فهل یقع لشیعته الانتفاع به فی غیبته؟
فقال (ع) إی و الذی بعثنی بالنبوة إنهم یستضیئون بنوره و ینتفعون بولایته فی غیبته کانتفاع الناس بالشمس و إن تجللها سحاب یا جابر هذا من مکنون سر الله و مخزون علمه فاکتمه إلا عن أهله.»
جابر بن یزید جعفىّ گوید از جابر بن عبدالله انصارى شنیدم که مى گفت:وقتى که خداى تعالى بر پیامبرش این آیه را فرو فرستاد که «یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا أَطِیعُوا الله وَ أَطِیعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِی الْأَمْرِ مِنْکُمْ.» گفتم: یا رسول الله! خدا و رسولش را شناختهایم، پس اولو الأمرى که خداوند طاعت آنها را مقرون به طاعت خود کرده چه کسانى هستند؟
فرمود: اى جابر آنها جانشینان من و ائمّه مسلمین پس از من هستند، اوّل ایشان علیّ بن أبى طالب است و بعد از او حسن و حسین و علیّ بن الحسین و محمّد بن علیّ – که در تورات به باقر معروف است و تو اى جابر او را مى بینى و آنگاه که او را دیدار کردى سلام مرا به او برسان – و پس از او جعفر بن محمّد صادق و موسى بن جعفر و علیّ بن موسى و محمّد بن علیّ و علیّ ابن محمّد و حسن بن علیّ و پس از او همنام و هم کنیه من حجّة الله در زمینش و بقیّة الله در بین عبادش، فرزند حسن بن علیّ ائمّه مسلمین خواهند بود، او کسى است که خداى تعالى مشرق و مغرب زمین را به دست او بگشاید، او کسى است که از شیعیان و اولیائش غایب شود، غیبتى که بر عقیده به امامت او باقى نماند مگر کسى که خداوند قلبش را به ایمان امتحان کرده است.
جابر گوید: گفتم: یا رسول الله! آیا در غیبت او براى شیعیانش انتفاعى هست؟
فرمود: آرى، قسم به خدایى که مرا به نبوّت مبعوث فرمود به نور او استضائه مى کنند و به ولایت او در دوران غیبتش منتفع مى شوند مانند انتفاع مردم از خورشیدى که در پس ابر است، اى جابر! این سرّ مکنون خداوند و علم مخزون اوست، آن را از غیر اهلش بپوشان.
کمال الدین، ج۱، ص: ۲۵۳
۷-نساء: ۶۹
«وَ مَنْ یُطِعِ الله وَ الرَّسُولَ فَأُولئِکَ مَعَ الَّذینَ أَنْعَمَ الله عَلَیْهِمْ مِنَ النَّبِیِّینَ وَ الصِّدِّیقینَ وَ الشُّهَداءِ وَالصَّالِحینَ وَ حَسُنَ أُولئِکَ رَفیقاً»
«و کسى که خدا و پیامبر را اطاعت کند، (در روز رستاخیز،) همنشین کسانى خواهد بود که خدا، نعمت خود را بر آنان تمام کرده از پیامبران و صدّیقان و شهدا و صالحان و آنها رفیقهاى خوبى هستند.»
علی بن إبراهیم : فی تفسیرهِ المنسوب للصّادق (علیه السلام) قال : «النَّبِیِّینَ رَسُولُ الله وَ الصِّدِّیقِینَ عَلِیٌّ وَ الشُّهَداءِ الْحَسَنُ وَ الْحُسَیْنُ وَ الصَّالِحِینَ الْأَئِمَّةُ وَحَسُنَ أُولئِکَ رَفِیقاً الْقَائِمُ مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ صَلَوَاتُ الله عَلَیْهِمْ»
علی بن ابراهیم : در تفسیر این آیه ، تفسیری منسوب به امام صادق (علیه السلام) را ذکر می کند:
«فرمود: نبیّین (اشاره به) رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلّم) است ، و صدّیقین (اشاره به) علی (علیه السلام) است ، و شهیدان (اشاره به) حسن (علیه السلام) و حسین (علیه السلام) است، و صالحان ائمه (علیهم السلام) می باشند، و نیکورفیقان (اشاره به) قائم از آل محمد علیهم الصّلاة و السلام است .»
(تفسیر قمی ، ج۱ ، ص۱۴۲)
۸-نساء: ۷۷
«أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذینَ قیلَ لَهُمْ کُفُّوا أَیْدِیَکُمْ وَ أَقیمُوا الصَّلاةَ وَ آتُوا الزَّکاةَ فَلَمَّا کُتِبَ عَلَیْهِمُ الْقِتالُ إِذا فَریقٌ مِنْهُمْ یَخْشَوْنَ النَّاسَ کَخَشْیَةِ الله أَوْ أَشَدَّ خَشْیَةً وَ قالُوا رَبَّنا لِمَ کَتَبْتَ عَلَیْنَا الْقِتالَ لَوْ لا أَخَّرْتَنا إِلى أَجَلٍ قَریب»
«آیا ندیدى کسانى را که به آنها گفته شد: «فعلا) دست از جهاد بدارید! و نماز را برپا کنید! و زکات بپردازید! (امّا آنها از این دستور، ناراحت بودند)، ولى هنگامى که فرمان جهاد به آنها داده شد، جمعى از آنان، از مردم مى ترسیدند، همان گونه که از خدا مى ترسند، بلکه بیشتر! و گفتند: «پروردگارا! چرا جهاد را بر ما مقرّر داشتى؟! چرا این فرمان را تا زمان نزدیکى تأخیر نینداختى؟»
العیّاشی فی تفسیره : بِاِسنادهِ عن ادریس مَولًی لِعَبدِالله بن جعفر عن ابی عبدالله علیه السلام فی تفسیر هذه الآیه : «أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذینَ قیلَ لَهُمْ کُفُّوا أَیْدِیَکُمْ» مع الحَسَن «وَ أَقیمُوا الصَّلاةَ وَ آتُوا الزَّکاةَ فَلَمَّا کُتِبَ عَلَیْهِمُ الْقِتالُ» مع الحُسَین «قالُوا رَبَّنا لِمَ کَتَبْتَ عَلَیْنَا الْقِتالَ لَوْ لا أَخَّرْتَنا إِلى أَجَلٍ قَریب» الی خروجِ القائم علیه السلام فَاِنَّ مَعَهُمُ النَّصرُ والظَّفَرُ»
عیاشی در تفسیرش از امام صادق (علیه السلام) در تفسیر آیه ی فوق چنین نقل کرده است که امام این گونه فرمودند:
«آیا ندیدى کسانى را که به آنها گفته شد: (فعلا) دست از جهاد بدارید!» با امام حسن (علیه السلام) ،«! و نماز را برپا کنید! و زکات بپردازید! (امّا آنها از این دستور، ناراحت بودند)، ولى هنگامى که فرمان جهاد به آنها داده شد» با امام حسین (علیه السلام) «گفتند: «پروردگارا! چرا جهاد را بر ما مقرّر داشتى؟! چرا این فرمان را تا زمان نزدیکى تأخیر نینداختى؟» تا خروج قائم (علیه السلام) زیرا که نصرت و پیروزی با آنان است.
(تفسیر عیاشی ،ج۱،ص۲۵۷)
۹-نساء: ۱۵۹
«وَ إِنْ مِنْ أَهْلِ الْکِتابِ إِلاَّ لَیُؤْمِنَنَّ بِهِ قَبْلَ مَوْتِهِ وَ یَوْمَ الْقِیامَةِ یَکُونُ عَلَیْهِمْ شَهیداً»
« و هیچ یک از اهل کتاب نیست مگر اینکه پیش از مرگش به او [حضرت مسیح] ایمان مى آورد و روز قیامت، بر آنها گواه خواهد بود .»
«عَنِ الْقَاسِمِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ سُلَیْمَانَ بْنِ دَاوُدَ الْمِنْقَرِیِّ عَنْ أَبِی حَمْزَةَ عَنْ شَهْرِ بْنِ حَوْشَبٍ قَالَ قَالَ لِیَ الْحَجَّاجُ یَا شَهْرُ آیَةٌ فِی کِتَابِ الله قَدْ أَعْیَتْنِی فَقُلْتُ أَیُّهَا الْأَمِیرُ أَیَّةُ آیَةٍ هِیَ فَقَالَ قَوْلُهُ وَ إِنْ مِنْ أَهْلِ الْکِتابِ إِلَّا لَیُؤْمِنَنَّ بِهِ قَبْلَ مَوْتِهِ وَ الله إِنِّی لَأَمُرُّ بِالْیَهُودِیِّ وَ النَّصْرَانِیِّ فَتُضْرَبُ عُنُقُهُ ثُمَّ أَرْمَقُهُ بِعَیْنِی فَمَا أَرَاهُ یُحَرِّکُ شَفَتَیْهِ حَتَّى یَخْمُدَ فَقُلْتُ أَصْلَحَ الله الْأَمِیرَ لَیْسَ عَلَى مَا تَأَوَّلْتَ قَالَ کَیْفَ هُوَ قُلْتُ إِنَّ عِیسَى یَنْزِلُ قَبْلَ یَوْمِ الْقِیَامَةِ إِلَى الدُّنْیَا فَلَا یَبْقَى أَهْلُ مِلَّةِ یَهُودِیٍّ وَ لَا غَیْرِهِ إِلَّا آمَنَ بِهِ قَبْلَ مَوْتِهِ وَ یُصَلِّی خَلْفَ الْمَهْدِیِّ قَالَ وَیْحَکَ أَنَّى لَکَ هَذَا وَ مِنْ أَیْنَ جِئْتَ بِهِ فَقُلْتُ حَدَّثَنِی بِهِ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ ع فَقَالَ جِئْتَ وَ الله بِهَا مِنْ عَیْنٍ صَافِیَة»
روایت است از شهر بن حوشب که گفت : حجاج به من گفت : آیه ای در کتاب خداست که در آن درمانده ام ، گفتم : امیر کدام آیه : گفت : فرموده ی خداوند: «و هیچ یک از اهل کتاب نیست مگر اینکه پیش از مرگش به او [حضرت مسیح] ایمان مى آورد» به خدا سوگند من دستور می دهم یهودی و نصرانی را گردن می زنند، سپس چشم به او می دوزم پس نمی بینم لبهایش را حرکت دهد تا اینکه بی حرکت گردد؟ گفتم : خداوند حال امیر را اصلاح نماید چنانکه تأویل کرده ای نیست.گفت : چگونه است ؟ گفتم : همانا عیسی (علیه السّلام) پیش از قیامت به دنیا فرود می آید ، پس اهل هیچ آیین یهود و غیر از آن (نصرانی) باقی نماند مگر آنکه پیش از مردنش به او ایمان آورد و پشت سر حضرت مهدی (علیه السّلام) نماز گزارد. گفت : وای بر تو ، این را از کجا آورده ای ؟ من گفتم : این را محمد بن علی بن الحسین بن علی بن ابیطالب (علیه السلام) برایم حدیث فرمود. گفت : به خدا سوگنداز چشمه ی زلالی آورده ای.
(تفسیر قمی ، ج۱،ص۱۵۸)
***
۱۰-مائده: ۵۴
«یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا مَنْ یَرْتَدَّ مِنْکُمْ عَنْ دینِهِ فَسَوْفَ یَأْتِی الله بِقَوْمٍ یُحِبُّهُمْ وَ یُحِبُّونَهُ أَذِلَّةٍ عَلَى الْمُؤْمِنینَ أَعِزَّةٍ عَلَى الْکافِرین»
«ای کسانی که ایمان آورده اید هرکدام از شما ها از دین خود مرتد شود پس بزودی خداوند قومی را که بسیار دوست می دارد و آنها نیز خداوند را دوست می دارند و نسبت به مؤمنان فروتن و بر کافران سرفراز و مقتدرند به نصرت اسلام خواهد برانگیخت»
أخبرنا أحمد بن محمد بن سعید ابن عقدة قال حدثنا علی بن الحسن بن فضال قال حدثنا محمد بن حمزة و محمد بن سعید قالا حدثنا حماد بن عثمان عن سلیمان بن هارون العجلی قال قال سمعت أبا عبد الله (علیه السلام) یقول إن صاحب هذا الأمر محفوظة له أصحابه لو ذهب الناس جمیعا أتى الله له بأصحابه و هم الذین قال الله عز و جل فَإِنْ یَکْفُرْ بِها هؤُلاءِ فَقَدْ وَکَّلْنا بِها قَوْماً لَیْسُوا بِها بِکافِرِینَ و هم الذین قال الله فیهم فَسَوْفَ یَأْتِی الله بِقَوْمٍ یُحِبُّهُمْ وَ یُحِبُّونَهُ أَذِلَّةٍ عَلَى الْمُؤْمِنِینَ أَعِزَّةٍ عَلَى الْکافِرِینَ.
سلیمان بن هارون عجلىّ گوید: شنیدم امام صادق علیه السّلام مى فرمود: «همانا صاحب این امر یارانش براى او نگهدارى شدهاند، اگر همه مردم نیز از بین بروند خداوند یارانش را به او مى رساند، و آنان همان کسانى هستند که خداى عزّ و جلّ فرموده: فَإِنْ یَکْفُرْ بِها هؤُلاءِ …. «اگر اینان بدان کافر شوند پس به تحقیق ما گروهى را که بدان کافر نیستند بر آن موکّل کردهایم» (انعام : ۸۹) و باز آنان همان کسانى هستند که خداوند در باره آنان فرموده: فَسَوْفَ یَأْتِی الله بِقَوْمٍ یُحِبُّهُمْ وَ یُحِبُّونَهُ…..«خداوند به زودى گروهى را خواهد آورد که آنان را دوست مى دارد و آنان نیز او را دوست مى دارند، در برابر مؤمنان فروتن و در برابر کافران با عزّت و درشتخو و سختگیر هستند»
غیبت نعمانى، ص: ۳۱۶
***
۱۱-انعام: ۴۴
«فَلَمَّا نَسُوا ما ذُکِّرُوا بِهِ فَتَحْنا عَلَیْهِمْ أَبْوابَ کُلِّ شَیْءٍ حَتَّى إِذا فَرِحُوا بِما أُوتُوا أَخَذْناهُمْ بَغْتَةً فَإِذا هُمْ مُبْلِسُون»
هنگامى که (اندرزها سودى نبخشید، و) آنچه را به آنها یادآورى شده بود فراموش کردند، درهاى همه چیز (از نعمتها) را به روى آنها گشودیم تا آنگاه که به آنچه عطاشدند مغرور و شادمان گشتند (و دل به آن بستند) ناگهان آنها را گرفتیم (و سخت مجازات کردیم) در این هنگام، همگى مأیوس شدند (و درهاى امید به روى آنها بسته شد
عن ابی جعفر (علیه السلام) قال : و أما قوله فَلَمَّا نَسُوا ما ذُکِّرُوا یعنی فلما ترکوا ولایة علی و قد أمروا بها فَتَحْنا عَلَیْهِمْ أَبْوابَ کُلِّ شَیْءٍ یعنی مع دولتهم فی الدنیا و ما بسط إلیهم فیها و أما قوله حَتَّى إِذا فَرِحُوا بِما أُوتُوا أَخَذْناهُمْ بَغْتَةً فَإِذا هُمْ مُبْلِسُونَ یعنی قیام القائم (علیه السلام) .
از امام باقر (علیه السلام) روایت است که فرمودند: اینکه خداوند فرموده : «آنچه را به آنها یادآورى شده بود فراموش کردند» یعنی : پس چون ولایت حضرت علی (علیه السلام) را واگذاشتند با اینکه به آن مأمور شده بودند ، «دربهای همه چیز را بر آنان گشودیم» یعنی: دولتشان در دنیا و آنچه در آن برایشان گسترده شده بود . و اینکه فرموده : «تا آنگاه که به آنچه عطاشدند مغرور و شادمان گشتند (و دل به آن بستند) ناگهان آنها را گرفتیم (و سخت مجازات کردیم) در این هنگام، همگى مأیوس شدند (و درهاى امید به روى آنها بسته شد»
بصائرالدرجات ، ص۷۸
۱۲-انعام: ۸۹
«فَإِنْ یَکْفُرْ بِها هؤُلاءِ فَقَدْ وَکَّلْنا بِها قَوْماً لَیْسُوا بِها بِکافِرینَ»
اگر (بفرض) نسبت به آن کفر ورزند، (آیین حقّ زمین نمىماند زیرا) کسان دیگرى را نگاهبان آن مىسازیم که نسبت به آن، کافر نیستند.
توضیح مربوط به این آیه در ذیل آیه ی ۵۴ از سوره ی مائده آمد.
۱۳-انعام: ۱۵۸
«هَلْ یَنْظُرُونَ إِلاَّ أَنْ تَأْتِیَهُمُ الْمَلائِکَةُ أَوْ یَأْتِیَ رَبُّکَ أَوْ یَأْتِیَ بَعْضُ آیاتِ رَبِّکَ یَوْمَ یَأْتی بَعْضُ آیاتِ رَبِّکَ لا یَنْفَعُ نَفْساً إیمانُها لَمْ تَکُنْ آمَنَتْ مِنْ قَبْلُ أَوْ کَسَبَتْ فی إیمانِها خَیْراً قُلِ انْتَظِرُوا إِنَّا مُنْتَظِرُون»
«آیا جز این انتظار دارند که فرشتگان به سویشان بیایند، یا پروردگارت بیاید، یا پارهاى از نشانههاى پروردگارت بیاید؟ [اما] روزى که پارهاى از نشانههاى پروردگارت [پدید] آید، کسى که قبلًا ایمان نیاورده یا خیرى در ایمان آوردن خود به دست نیاورده، ایمان آوردنش سود نمىبخشد. بگو: «منتظر باشید که ما [هم] منتظریم»
حدثنا المظفر بن جعفر بن المظفر العلوی السمرقندی رضی الله عنه قال حدثنا محمد بن جعفر بن مسعود و حیدر بن محمد بن نعیم السمرقندی جمیعا عن محمد مسعود العیاشی قال حدثنی علی بن محمد بن شجاع عن محمد بن عیسى عن یونس بن عبد الرحمن عن علی بن أبی حمزة عن أبی بصیر قال قال الصادق جعفر بن محمد ع فی قول الله عز و جل یَوْمَ یَأْتِی بَعْضُ آیاتِ رَبِّکَ لا یَنْفَعُ نَفْساً إِیمانُها لَمْ تَکُنْ آمَنَتْ مِنْ قَبْلُ أَوْ کَسَبَتْ فِی إِیمانِها خَیْراً یعنی خروج القائم المنتظر منا ثم قال (ع) یا أبا بصیر طوبى لشیعة قائمنا المنتظرین لظهوره فی غیبته و المطیعین له فی ظهوره أولئک أولیاء الله الذین لا خوف علیهم و لا هم یحزنون
ابو بصیر از امام صادق علیه السّلام روایت کند که در تفسیر این قول خداى تعالى: یَوْمَ یَأْتِی بَعْضُ آیاتِ رَبِّکَ لا یَنْفَعُ نَفْساً إِیمانُها لَمْ تَکُنْ آمَنَتْ مِنْ قَبْلُ أَوْ کَسَبَتْ فِی إِیمانِها خَیْراً ، فرمود: یعنى خروج قائم منتظر ما، سپس فرمود: اى ابا بصیر! خوشا بحال شیعیان قائم ما، کسانى که در غیبتش منتظر ظهور او هستند و در حال ظهورش نیز فرمانبردار اویند، آنان اولیاى خدا هستند که نه خوفى بر آنهاست و نه اندوهگین مىشوند.
کمال الدین،ج۲،ص۳۵۷
***
۱۴-اعراف: ۵۳
«هَلْ یَنْظُرُونَ إِلاَّ تَأْویلَهُ یَوْمَ یَأْتی تَأْویلُه»
آیا (کافران که منکر آیات خداوند و نتایج اعمالشان هستند) چه انتظار می کشند ؟ منتظر رسیدن تأویل آیات و تحقق یافتن روز موعودند؟ روزی که تأویل آیات فرارسد.
«علی بن ابراهیم فی تفسیره المنسوب الی الصادق (علیه السلام) : فهو من الآیات التی تأویلها بعد تنزیلها، قال ذلک فی القائم (علیه السلام) ، و یوم القیامة یَقُولُ الَّذِینَ نَسُوهُ مِنْ قَبْلُ أی ترکوه قَدْ جاءَتْ رُسُلُ رَبِّنا بِالْحَقِّ فَهَلْ لَنا مِنْ شُفَعاءَ فَیَشْفَعُوا لَنا قال هذا یوم القیامة أَوْ نُرَدُّ فَنَعْمَلَ غَیْرَ الَّذِی کُنَّا نَعْمَلُ قَدْ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ وَ ضَلَّ عَنْهُمْ أی بطل عنهم ما کانُوا یَفْتَرُونَ»
علی ابن ابراهیم در تفسیر خود به نقل از امام صادق (علیه السلام) آورده که فرمودند: این از آیاتی است که تأویلشان بعد از تنزیلشان می باشد ، فرمودند: آن در دوران حضرت قائم (علیه السلام) است و روز قیامت «آنانکه از پیش آن را فراموش کرده اند» یعنی ترک گفته اند : «گویند همانا رسولان پروردگارمان حق را برای ما بیان داشتند.» …..
(تفسیر قمی ج ۱ ص۲۳۵)
***
۱۵-اعراف: ۵۳
«هَلْ یَنْظُرُونَ إِلاَّ تَأْویلَهُ یَوْمَ یَأْتی تَأْویلُه»
آیا (کافران که منکر آیات خداوند و نتایج اعمالشان هستند) چه انتظار می کشند ؟ منتظر رسیدن تأویل آیات و تحقق یافتن روز موعودند؟ روزی که تأویل آیات فرارسد.
«علی بن ابراهیم فی تفسیره المنسوب الی الصادق (علیه السلام) : فهو من الآیات التی تأویلها بعد تنزیلها، قال ذلک فی القائم (علیه السلام) ، و یوم القیامة یَقُولُ الَّذِینَ نَسُوهُ مِنْ قَبْلُ أی ترکوه قَدْ جاءَتْ رُسُلُ رَبِّنا بِالْحَقِّ فَهَلْ لَنا مِنْ شُفَعاءَ فَیَشْفَعُوا لَنا قال هذا یوم القیامة أَوْ نُرَدُّ فَنَعْمَلَ غَیْرَ الَّذِی کُنَّا نَعْمَلُ قَدْ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ وَ ضَلَّ عَنْهُمْ أی بطل عنهم ما کانُوا یَفْتَرُونَ»
علی ابن ابراهیم در تفسیر خود به نقل از امام صادق (علیه السلام) آورده که فرمودند: این از آیاتی است که تأویلشان بعد از تنزیلشان می باشد ، فرمودند: آن در دوران حضرت قائم (علیه السلام) است و روز قیامت «آنانکه از پیش آن را فراموش کرده اند» یعنی ترک گفته اند : «گویند همانا رسولان پروردگارمان حق را برای ما بیان داشتند.» …..
(تفسیر قمی ج ۱ ص۲۳۵)
۱۶- اعراف: ۱۲۸
قالَ مُوسى لِقَوْمِهِ اسْتَعینُوا بِاللَّهِ وَ اصْبِرُوا إِنَّ الْأَرْضَ لِلَّهِ یُورِثُها مَنْ یَشاءُ مِنْ عِبادِهِ وَ الْعاقِبَةُ لِلْمُتَّقینَ»
موسى به قوم خود گفت: «از خدا یارى جویید و پایدارى ورزید، که زمین از آنِ خداست آن را به هر کس از بندگانش که بخواهد مىدهد و فرجام [نیک] براى پرهیزگاران است.»
مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ عَنْ هِشَامِ بْنِ سَالِمٍ عَنْ أَبِی خَالِدٍ الْکَابُلِیِّ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ (علیه السلام) قَالَ وَجَدْنَا فِی کِتَابِ عَلِیٍّ (علیه السلام) «إِنَّ الْأَرْضَ لِلَّهِ یُورِثُها مَنْ یَشاءُ مِنْ عِبادِهِ وَ الْعاقِبَةُ لِلْمُتَّقِینَ»
أَنَا وَ أَهْلُ بَیْتِیَ الَّذِینَ أَوْرَثَنَا اللَّهُ الْأَرْضَ وَ نَحْنُ الْمُتَّقُونَ وَ الْأَرْضُ کُلُّهَا لَنَا فَمَنْ أَحْیَا أَرْضاً مِنَ الْمُسْلِمِینَ فَلْیَعْمُرْهَا وَ لْیُؤَدِّ خَرَاجَهَا إِلَى الْإِمَامِ مِنْ أَهْلِ بَیْتِی وَ لَهُ مَا أَکَلَ مِنْهَا فَإِنْ تَرَکَهَا أَوْ أَخْرَبَهَا وَ أَخَذَهَا رَجُلٌ مِنَ الْمُسْلِمِینَ مِنْ بَعْدِهِ فَعَمَرَهَا وَ أَحْیَاهَا فَهُوَ أَحَقُّ بِهَا مِنَ الَّذِی تَرَکَهَا یُؤَدِّی خَرَاجَهَا إِلَى الْإِمَامِ مِنْ أَهْلِ بَیْتِی وَ لَهُ مَا أَکَلَ مِنْهَا حَتَّى یَظْهَرَ الْقَائِمُ مِنْ أَهْلِ بَیْتِی بِالسَّیْفِ فَیَحْوِیَهَا وَ یَمْنَعَهَا وَ یُخْرِجَهُمْ مِنْهَا کَمَا حَوَاهَا رَسُولُ اللَّهِ ص وَ مَنَعَهَا إِلَّا مَا کَانَ فِی أَیْدِی شِیعَتِنَا فَإِنَّهُ یُقَاطِعُهُمْ عَلَى مَا فِی أَیْدِیهِمْ وَ یَتْرُکُ الْأَرْضَ فِی أَیْدِیهِم.
محمد بن یحیی به سند خود از امام باقر (علیه السلام) آورده است که فرمودند: در کتاب علی (علیه السلام) یافتیم: «به درستی که زمین از آنِ خداوند است و او به هرکس از بندگانش که خواهد آن را واگذاردو سرانجامِ کار مخصوصِ اهل تقوی است.» من و خاندانم هستیم آنانکه خداوند زمین را به ما واگذارده و مائیم متقیان و زمین همه اش برای ماست پس هرکس از مسلمین زمینی را احیاء نمود باید که آن را معمور بدارد و خراج آن را به امام از اهل بیت من بپردازد و هرچه از آن برداشت نماید برای او خواهد بود. تا آنگاه که قائم از خاندانم (علیه السلام) به پاخیزد و متصرفین را اخراج نماید همچنانکه رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلّم) جلوی متصرفین را گرفت ….»
(الکافی، ج۱، ص: ۴۰۸)
۱۷-اعراف: ۱۵۷
«الَّذینَ یَتَّبِعُونَ الرَّسُولَ النَّبِیَّ الْأُمِّیَّ الَّذی یَجِدُونَهُ مَکْتُوباً عِنْدَهُمْ فِی التَّوْراةِ وَ الْإِنْجیلِ یَأْمُرُهُمْ بِالْمَعْرُوفِ وَ یَنْهاهُمْ عَنِ الْمُنْکَرِ وَ یُحِلُّ لَهُمُ الطَّیِّباتِ وَ یُحَرِّمُ عَلَیْهِمُ الْخَبائِثَ وَ یَضَعُ عَنْهُمْ إِصْرَهُمْ وَ الْأَغْلالَ الَّتی کانَتْ عَلَیْهِمْ فَالَّذینَ آمَنُوا بِهِ وَ عَزَّرُوهُ وَ نَصَرُوهُ وَ اتَّبَعُوا النُّورَ الَّذی أُنْزِلَ مَعَهُ أُولئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ»
«همانان که از این فرستاده، پیامبر درس نخوانده- که [نام] او را نزد خود، در تورات و انجیل نوشته مىیابند- پیروى مىکنند [همان پیامبرى که] آنان را به کار پسندیده فرمان مىدهد، و از کار ناپسند باز مىدارد، و براى آنان چیزهاى پاکیزه را حلال و چیزهاى ناپاک را بر ایشان حرام مىگرداند، و از [دوش] آنان قید و بندهایى را که بر ایشان بوده است برمىدارد. پس کسانى که به او ایمان آوردند و بزرگش داشتند و یاریش کردند و نورى را که با او نازل شده است پیروى کردند، آنان همان رستگارانند.»
عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِی نَصْرٍ عَنْ حَمَّادِ بْنِ عُثْمَانَ عَنْ أَبِی عُبَیْدَةَ الْحَذَّاءِ قَالَ سَأَلْتُ أَبَا جَعْفَرٍ (علیه السلام) عَنِ الِاسْتِطَاعَةِ وَ قَوْلِ النَّاسِ فَقَالَ وَ تَلَا هَذِهِ الْآیَةَ «وَ لا یَزالُونَ مُخْتَلِفِینَ إِلَّا مَنْ رَحِمَ رَبُّکَ وَ لِذلِکَ خَلَقَهُمْ» یَا أَبَا عُبَیْدَةَ النَّاسُ مُخْتَلِفُونَ فِی إِصَابَةِ الْقَوْلِ وَ کُلُّهُمْ هَالِکٌ قَالَ قُلْتُ قَوْلُهُ «إِلَّا مَنْ رَحِمَ رَبُّکَ» قَالَ هُمْ شِیعَتُنَا وَ لِرَحْمَتِهِ خَلَقَهُمْ وَ هُوَ قَوْلُهُ «وَ لِذلِکَ خَلَقَهُمْ» یَقُولُ لِطَاعَةِ الْإِمَامِ الرَّحْمَةُ الَّتِی یَقُولُ:«وَ رَحْمَتِی وَسِعَتْ کُلَّ شَیْءٍ» یَقُولُ عِلْمُ الْإِمَامِ وَ وَسِعَ عِلْمُهُ الَّذِی هُوَ مِنْ عِلْمِهِ «کُلَّ شَیْءٍ»هُمْ شِیعَتُنَا ثُمَّ قَالَ «فَسَأَکْتُبُها لِلَّذِینَ یَتَّقُونَ» یَعْنِی وَلَایَةَ غَیْرِ الْإِمَامِ وَ طَاعَتَهُ ثُمَّ قَالَ «یَجِدُونَهُ مَکْتُوباً عِنْدَهُمْ فِی التَّوْراةِ وَ الْإِنْجِیلِ» یَعْنِی النَّبِیَّ (صلی الله علیه و آله و سلّم) وَ الْوَصِیَّ وَ الْقَائِمَ (علیهما السلام) یَأْمُرُهُمْ بِالْمَعْرُوفِ إِذَا قَامَ وَ: «یَنْهاهُمْ عَنِ الْمُنْکَر» …..
محمد بن یقبوب به اسنادش آورده است از ابوعبیده که گفت: از امام باقر (علیه السلام) درباره استطاعت و سخنان مردم پرسیدم ، آن حضرت (علیه السلام) درحالیکه این آیه را تلاوت فرمودند: «مردم همواره (از لحاظ عقیده) مختلف خواهند بود مگر آن را که خداوند تو رحم فرماید (و به راه حق هدایت کند) و برای همین آنان را آفرید.» فرمود: ای ابو عبیده: مردم در رسیدن به قول حق در اختلافند و همگی در معرض هلاکند .
راوی گوید: عرضه داشتم: فرموده خداوند «مگر آن را که پروردگارتو رحم فرماید» آن حضرت (علیه السلام) فرمودند: آنان شیعیان مایند و برای رحمت خاص خود ، ایشان را آفریده و همین است که فرموده: «و برای همین آنان را آفرید» خدای عزوجل می فرماید: برای اطاعت امام آن رحمتی که فرموده: «و رحمت من همه چیز را فراگرفته» منظور خداوند علم امام است که از علم خداوند سرچشمه گرفته و «همه چیز را» فراگرفته ایشان شیعیان مایند. سپس امام باقر (علیه السلام) فرمودند: «(آن رحمت) را برای کسانی که پرهیز می کنند خواهم نوشت» یعنی از ولایت و اطاعت غیر از امام پرهیز می کنند سپس فرمود: او «را نزد خود در تورات و انجیل نوشته می یابند.» منظور از «او» پیغمبر (صلی الله علیه و آله و سلّم) و وصی و قائم (علیهما السلام) می باشد «آنان را به معروف امر می کند هرگاه به پا خیزد» و «از منکر ایشان را باز می دارد» و منکر کسی است که فضیلت امام را انکار نماید.
(کافی،ج۱،ص۴۲۹)
۱۸- اعراف: ۱۵۹
«وَ مِنْ قَوْمِ مُوسى أُمَّةٌ یَهْدُونَ بِالْحَقِّ وَ بِهِ یَعْدِلُون»
«و از قوم موسى گروهى هستند که محقّانه (و با گفتار و کردار حق مردم را) هدایت مىکنند و محقّانه (در گفتار و کردار خود) عدالت مىورزند.»
وَقَالَ الصَّادِقُ (علیه السلام) یَخْرُجُ الْقَائِمُ مِنْ ظَهْرِ الْکَعْبَةِ مَعَ سَبْعَةٍ وَ عِشْرِینَ رَجُلًا خَمْسَةَ عَشَرَ مِنْ قَوْمِ مُوسَى (علیه السلام) الَّذِینَ کَانُوا «یَهْدُونَ بِالْحَقِّ وَ بِهِ یَعْدِلُونَ» وَ سَبْعَةٌ مِنْ أَهْلِ الْکَهْفِ وَ یُوشَعُ بْنُ نُونٍ وَ سَلْمَانُ وَ أَبُو دُجَانَةَ الْأَنْصَارِیُّ وَ الْمِقْدَادُ وَ مَالِکٌ الْأَشْتَرُ فَیَکُونُونَ بَیْنَ یَدَیْهِ أَنْصَاراً أَوْ حُکَّاما.
ابن الفارسی آورده است که امام صادق (علیه السلام) فرمود: برای (یاری) قائم (علیه السلام) از پشت کعبه بیست و هفت مرد (در ابتدا) بیرون می آیند ، (۱۵ تن) از قوم موسی آنانکه به حق هدایت می کرده و به آن باز می گشتند ، و هفت نفر از اصحاب کهف و یوشع بن نون و سلمان و ابودجانه انصاری و مقداد و مالک اشتر ، پس در پیشگاه آن حضرت یاران و حاکمانی خواهند بود.
(روضة الواعظین،ص۲۲۸)
۱۹-انفال:۳۹
«وَ قاتِلُوهُمْ حَتَّى لا تَکُونَ فِتْنَةٌ وَ یَکُونَ الدِّینُ کُلُّهُ لِلَّهِ»
«و با آنها (مشرکان) بجنگید تا هیچ نوع کفر و فساد و ناامنى باقى نماند و دین (رسمى فراگیر) یکسره از آن خدا باشد.»
تفسیر العیاشی عَنْ زُرَارَةَ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام): «سُئِلَ أَبِی عَنْ قَوْلِ اللَّهِ ثُمَّ قَالَ إِنَّهُ لَمْ یَجِئْ تَأْوِیلُ هَذِهِ الْآیَةِ وَ لَوْ قَدْ قَامَ قَائِمُنَا سَیَرَى مَنْ یُدْرِکُهُ مَا یَکُونُ مِنْ تَأْوِیلِ هَذِهِ الْآیَةِ وَ لَیَبْلُغَنَّ دِینُ مُحَمَّدٍ ص مَا بَلَغَ اللَّیْلُ حَتَّى لَا یَکُونَ شِرْکٌ عَلَى ظَهْرِ الْأَرْضِ کَمَا قَالَ اللَّه.»
عیاشی یه اسناد خود از زراره روایت کرده که گفت امام باقر (علیه السلام) فرمود: از پدرم راجع به فرموده خداوند «قاتِلُوا الْمُشْرِکِینَ کَافَّةً کَما یُقاتِلُونَکُمْ کَافَّةً حَتَّى لَا یَکُونَ مُشْرِکٌ وَ یَکُونَ الدِّینُ کُلُّهُ لِلَّهِ»
فرمود: «تأویل این آیه نیامده ، و چنانچه قائم ما (علیه السلام) به پا خیزد ، آن هنگام کسی که دورانش را درک کند آنچه از تأویل این آیه می شود را خواهد دید ، و همانا دین حضرت محمد (صلی الله علیه و آله و سلّم) به هرکجا که شبی هست خواهد رسید ، تا آنجا که – همانطور که خداوند فرمود – هیچ شرکی بر پشت زمین برجای نخواهد ماند.»
(تفسیر عیاشی، ج۲، ص ۵۶)
۲۰-توبه: ۳۳
«هُوَ الَّذی أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدى وَ دینِ الْحَقِّ لِیُظْهِرَهُ عَلَى الدِّینِ کُلِّهِ وَ لَوْ کَرِهَ الْمُشْرِکُون»
«اوست آنکه فرستاد رسولش را به هدایت و دین حقّ تا چیره گرداندش بر کیشها همگى و هر چند نپسندند مشرکان»
حدثنا محمد بن موسى بن المتوکل رضی الله عنه قال حدثنا علی بن الحسین السعدآبادی عن أحمد بن أبی عبد الله البرقی عن أبیه عن محمد بن أبی عمیر عن علی بن أبی حمزة عن أبی بصیر قال: « قال أبو عبد الله (علیه السلام) فی قول الله عز و جل «هُوَ الَّذِی أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدى وَ دِینِ الْحَقِّ لِیُظْهِرَهُ عَلَى الدِّینِ کُلِّهِ وَ لَوْ کَرِهَ الْمُشْرِکُونَ» فقال و الله ما نزل تأویلها بعد و لا ینزل تأویلها حتى یخرج القائم ع فإذا خرج القائم (علیه السلام) لم یبق کافر بالله العظیم و لا مشرک بالإمام إلا کره خروجه حتى أن لو کان کافرا أو مشرکا فی بطن صخرة لقالت یا مؤمن فی بطنی کافر فاکسرنی و اقتله»
ابن بابویه به اسنادش از امام صادق (علیه السلام) نقل می کند که حضرت دربارة فرموده خدای عزوجل: «هُوَ الَّذِی أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدى وَ دِینِ الْحَقِّ لِیُظْهِرَهُ عَلَى الدِّینِ کُلِّهِ وَ لَوْ کَرِهَ الْمُشْرِکُونَ» فرمود: به خدا سوگند تأویل آن هنوز نازل نشده ، و تأویل آن نازل نخواهد شد تا اینکه قائم (علیه السلام) خروج کند، پس چون قائم خروج نماید هیچ کافر به خدای عظیم ، و هیچ مشرک به امامت باقی نماند مگر اینکه خروجِ او را اکراه دارد، تا اینکه اگر کافر یا مشرکی در دل سنگی باشد ، آن سنگ (به زبان آمده) خواهد گفت: ای مؤمن درون من کافری است ، مرا بشکن و او را بکش.
(کمال الدین و تمام النعمه ، ج۲،ص۶۷۰)
۲۱-توبه: ۳۴
«وَ الَّذینَ یَکْنِزُونَ الذَّهَبَ وَ الْفِضَّةَ وَ لا یُنْفِقُونَها فی سَبیلِ اللَّهِ فَبَشِّرْهُمْ بِعَذابٍ أَلیم»
و کسانى که طلا ونقره را گنجینه (و ذخیره و پنهان) مىسازند،ودرراه خدا انفاق نمىکنند، به مجازات دردناکى بشارت ده
مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ عَنْ مُعَاذِ بْنِ کَثِیرٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) یَقُولُ: «مُوَسَّعٌ عَلَى شِیعَتِنَا أَنْ یُنْفِقُوا مِمَّا فِی أَیْدِیهِمْ بِالْمَعْرُوفِ فَإِذَا قَامَ قَائِمُنَا حَرَّمَ عَلَى کُلِّ ذِی کَنْزٍ کَنْزَهُ حَتَّى یَأْتِیَهُ بِهِ فَیَسْتَعِینَ بِهِ عَلَى عَدُوِّهِ وَ هُوَ قَوْلُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ- وَ الَّذِینَ یَکْنِزُونَ الذَّهَبَ وَ الْفِضَّةَ وَ لا یُنْفِقُونَها فِی سَبِیلِ اللَّهِ فَبَشِّرْهُمْ بِعَذابٍ أَلِیم»
محمد بن یعقوب به اسنادش از امام صادق (علیه السلام) روایت کند که فرمودند: بر شیعیانمان توسعه داده شده که از آنچه در اختیار دارند به نیکی انفاق کنند، پس هرگاه قائم ما (علیه السلام) به پا خیزد بر هر گنجینه کنندهای ذخیره ساختن را تحریم خواهد کرد تا اینکه آن را بیاورد و آن حضرت به وسیلهی آن بر دشمنش یاری جوید و این است (معنی) فرمودهی خداوند عزوجل در کتاب خود که: «وَ الَّذِینَ یَکْنِزُونَ الذَّهَبَ وَ الْفِضَّةَ وَ لا یُنْفِقُونَها فِی سَبِیلِ اللَّهِ فَبَشِّرْهُمْ بِعَذابٍ أَلِیم»
کافی، ج ۲، ص۶۱
کافی، ج ۲، ص۶۱
۲۲-توبه: ۳۶
إِنَّ عِدَّةَ الشُّهُورِ عِنْدَ اللَّهِ اثْنا عَشَرَ شَهْراً فی کِتابِ اللَّهِ یَوْمَ خَلَقَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ مِنْها أَرْبَعَةٌ حُرُمٌ ذلِکَ الدِّینُ الْقَیِّمُ فَلا تَظْلِمُوا فیهِنَّ أَنْفُسَکُمْ.
تعداد ماهها نزد خداوند در کتاب الهى، از آن روز که آسمانها و زمین را آفریده، دوازده ماه است که چهار ماه از آنها حرام است .این، آیین ثابت و پابرجا (ى الهى) است! بنا بر این، در آنها به خود ستم نکنید.
الغیبة للشیخ الطوسی وَ رَوَى جَابِرٌ الْجُعْفِیُّ قَالَ سَأَلْتُ أَبَا جَعْفَرٍ ع عَنْ تَأْوِیلِ قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ إِنَّ عِدَّةَ الشُّهُورِ عِنْدَ اللَّهِ اثْنا عَشَرَ شَهْراً فِی کِتابِ اللَّهِ- یَوْمَ خَلَقَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ مِنْها أَرْبَعَةٌ حُرُمٌ ذلِکَ الدِّینُ الْقَیِّمُ فَلا تَظْلِمُوا فِیهِنَّ أَنْفُسَکُمْ قَالَ فَتَنَفَّسَ سَیِّدِیَ الصُّعَدَاءَ ثُمَّ قَالَ یَا جَابِرُ أَمَّا السُّنَّةُ فَهِیَ جَدِّی رَسُولُ اللَّهِ ص وَ شُهُورُهَا اثْنَا عَشَرَ شَهْراً فَهُوَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ إِلَیَّ وَ إِلَى ابْنِی جَعْفَرٍ وَ ابْنِهِ مُوسَى وَ ابْنِهِ عَلِیٍّ وَ ابْنِهِ مُحَمَّدٍ وَ ابْنِهِ عَلِیٍّ وَ إِلَى ابْنِهِ الْحَسَنِ وَ إِلَى ابْنِهِ مُحَمَّدٍ الْهَادِی الْمَهْدِیِّ اثْنَا عَشَرَ إِمَاماً حُجَجُ اللَّهِ فِی خَلْقِهِ وَ أُمَنَاؤُهُ عَلَى وَحْیِهِ وَ عِلْمِهِ وَ الْأَرْبَعَةُ الْحُرُمُ الَّذِینَ هُمُ الدِّینُ الْقَیِّمُ أَرْبَعَةٌ مِنْهُمْ یَخْرُجُونَ بِاسْمٍ وَاحِدٍ عَلِیٌّ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع وَ أَبِی عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ وَ عَلِیُّ بْنُ مُوسَى وَ عَلِیُّ بْنُ مُحَمَّدٍ فَالْإِقْرَارُ بِهَؤُلَاءِ هُوَ الدِّینُ الْقَیِّمُ فَلَا تَظْلِمُوا فِیهِمْ أَنْفُسَکُمْ أَیْ قُولُوا بِهِمْ جَمِیعاً تَهْ
منبع:www.jazzaab.ir
۱- بقره: ۲و۳
منظور اصحاب قائم (علیه السلام) سیصدو ده و چند مرد است، فرمود: به خدا سوگند امت معدوده، ایشانند، و حضرت فرمود: همچون ابرهای پاییزی پی در پی در یک ساعت جمع خواهند شد.
۶-نساء: ۵۹
«یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا أَطیعُوا الله وَ أَطیعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِی الْأَمْرِ مِنْکُم»
قال جابر فقلت له یا رسول الله فهل یقع لشیعته الانتفاع به فی غیبته؟
فقال (ع) إی و الذی بعثنی بالنبوة إنهم یستضیئون بنوره و ینتفعون بولایته فی غیبته کانتفاع الناس بالشمس و إن تجللها سحاب یا جابر هذا من مکنون سر الله و مخزون علمه فاکتمه إلا عن أهله.»
جابر گوید: گفتم: یا رسول الله! آیا در غیبت او براى شیعیانش انتفاعى هست؟
«فرمود: نبیّین (اشاره به) رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلّم) است ، و صدّیقین (اشاره به) علی (علیه السلام) است ، و شهیدان (اشاره به) حسن (علیه السلام) و حسین (علیه السلام) است، و صالحان ائمه (علیهم السلام) می باشند، و نیکورفیقان (اشاره به) قائم از آل محمد علیهم الصّلاة و السلام است .»
۸-نساء: ۷۷
«آیا ندیدى کسانى را که به آنها گفته شد: «فعلا) دست از جهاد بدارید! و نماز را برپا کنید! و زکات بپردازید! (امّا آنها از این دستور، ناراحت بودند)، ولى هنگامى که فرمان جهاد به آنها داده شد، جمعى از آنان، از مردم مى ترسیدند، همان گونه که از خدا مى ترسند، بلکه بیشتر! و گفتند: «پروردگارا! چرا جهاد را بر ما مقرّر داشتى؟! چرا این فرمان را تا زمان نزدیکى تأخیر نینداختى؟»
العیّاشی فی تفسیره : بِاِسنادهِ عن ادریس مَولًی لِعَبدِالله بن جعفر عن ابی عبدالله علیه السلام فی تفسیر هذه الآیه : «أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذینَ قیلَ لَهُمْ کُفُّوا أَیْدِیَکُمْ» مع الحَسَن «وَ أَقیمُوا الصَّلاةَ وَ آتُوا الزَّکاةَ فَلَمَّا کُتِبَ عَلَیْهِمُ الْقِتالُ» مع الحُسَین «قالُوا رَبَّنا لِمَ کَتَبْتَ عَلَیْنَا الْقِتالَ لَوْ لا أَخَّرْتَنا إِلى أَجَلٍ قَریب» الی خروجِ القائم علیه السلام فَاِنَّ مَعَهُمُ النَّصرُ والظَّفَرُ»
«آیا ندیدى کسانى را که به آنها گفته شد: (فعلا) دست از جهاد بدارید!» با امام حسن (علیه السلام) ،«! و نماز را برپا کنید! و زکات بپردازید! (امّا آنها از این دستور، ناراحت بودند)، ولى هنگامى که فرمان جهاد به آنها داده شد» با امام حسین (علیه السلام) «گفتند: «پروردگارا! چرا جهاد را بر ما مقرّر داشتى؟! چرا این فرمان را تا زمان نزدیکى تأخیر نینداختى؟» تا خروج قائم (علیه السلام) زیرا که نصرت و پیروزی با آنان است.
۱۰-مائده: ۵۴
۱۱-انعام: ۴۴
۱۲-انعام: ۸۹
«هَلْ یَنْظُرُونَ إِلاَّ أَنْ تَأْتِیَهُمُ الْمَلائِکَةُ أَوْ یَأْتِیَ رَبُّکَ أَوْ یَأْتِیَ بَعْضُ آیاتِ رَبِّکَ یَوْمَ یَأْتی بَعْضُ آیاتِ رَبِّکَ لا یَنْفَعُ نَفْساً إیمانُها لَمْ تَکُنْ آمَنَتْ مِنْ قَبْلُ أَوْ کَسَبَتْ فی إیمانِها خَیْراً قُلِ انْتَظِرُوا إِنَّا مُنْتَظِرُون»
۱۴-اعراف: ۵۳
۱۵-اعراف: ۵۳
قالَ مُوسى لِقَوْمِهِ اسْتَعینُوا بِاللَّهِ وَ اصْبِرُوا إِنَّ الْأَرْضَ لِلَّهِ یُورِثُها مَنْ یَشاءُ مِنْ عِبادِهِ وَ الْعاقِبَةُ لِلْمُتَّقینَ»
۱۷-اعراف: ۱۵۷
عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِی نَصْرٍ عَنْ حَمَّادِ بْنِ عُثْمَانَ عَنْ أَبِی عُبَیْدَةَ الْحَذَّاءِ قَالَ سَأَلْتُ أَبَا جَعْفَرٍ (علیه السلام) عَنِ الِاسْتِطَاعَةِ وَ قَوْلِ النَّاسِ فَقَالَ وَ تَلَا هَذِهِ الْآیَةَ «وَ لا یَزالُونَ مُخْتَلِفِینَ إِلَّا مَنْ رَحِمَ رَبُّکَ وَ لِذلِکَ خَلَقَهُمْ» یَا أَبَا عُبَیْدَةَ النَّاسُ مُخْتَلِفُونَ فِی إِصَابَةِ الْقَوْلِ وَ کُلُّهُمْ هَالِکٌ قَالَ قُلْتُ قَوْلُهُ «إِلَّا مَنْ رَحِمَ رَبُّکَ» قَالَ هُمْ شِیعَتُنَا وَ لِرَحْمَتِهِ خَلَقَهُمْ وَ هُوَ قَوْلُهُ «وَ لِذلِکَ خَلَقَهُمْ» یَقُولُ لِطَاعَةِ الْإِمَامِ الرَّحْمَةُ الَّتِی یَقُولُ:«وَ رَحْمَتِی وَسِعَتْ کُلَّ شَیْءٍ» یَقُولُ عِلْمُ الْإِمَامِ وَ وَسِعَ عِلْمُهُ الَّذِی هُوَ مِنْ عِلْمِهِ «کُلَّ شَیْءٍ»هُمْ شِیعَتُنَا ثُمَّ قَالَ «فَسَأَکْتُبُها لِلَّذِینَ یَتَّقُونَ» یَعْنِی وَلَایَةَ غَیْرِ الْإِمَامِ وَ طَاعَتَهُ ثُمَّ قَالَ «یَجِدُونَهُ مَکْتُوباً عِنْدَهُمْ فِی التَّوْراةِ وَ الْإِنْجِیلِ» یَعْنِی النَّبِیَّ (صلی الله علیه و آله و سلّم) وَ الْوَصِیَّ وَ الْقَائِمَ (علیهما السلام) یَأْمُرُهُمْ بِالْمَعْرُوفِ إِذَا قَامَ وَ: «یَنْهاهُمْ عَنِ الْمُنْکَر» …..
«وَ قاتِلُوهُمْ حَتَّى لا تَکُونَ فِتْنَةٌ وَ یَکُونَ الدِّینُ کُلُّهُ لِلَّهِ»
فرمود: «تأویل این آیه نیامده ، و چنانچه قائم ما (علیه السلام) به پا خیزد ، آن هنگام کسی که دورانش را درک کند آنچه از تأویل این آیه می شود را خواهد دید ، و همانا دین حضرت محمد (صلی الله علیه و آله و سلّم) به هرکجا که شبی هست خواهد رسید ، تا آنجا که – همانطور که خداوند فرمود – هیچ شرکی بر پشت زمین برجای نخواهد ماند.»
۲۱-توبه: ۳۴
«وَ الَّذینَ یَکْنِزُونَ الذَّهَبَ وَ الْفِضَّةَ وَ لا یُنْفِقُونَها فی سَبیلِ اللَّهِ فَبَشِّرْهُمْ بِعَذابٍ أَلیم»
کافی، ج ۲، ص۶۱
۲۲-توبه: ۳۶
نظرات شما عزیزان:
